مراحل هفت گانه یک بیماری (بخش دوم)
2- مسومیت
هنگامی که مواد سمی( گذشته از نوع آن ها) خون، بافت ها، سیستم لنفاوی و آب های میان سلولی را در برگرفتند، آن وقت می توان از مسموم شدن سخن به میان آورد.
بدن باید مرتب مقدار زیادی سم از خود دور کند که این سموم فضولات مواد هضمی است. ما به مقدار کافی گاز کربنیک تولید می کنیم که یک گاز سمی است. اگر شش های ما مدت کوتاهی کار نکنند و این مواد سمی را با اکسیژن هوا جانشین نسازد، گاز کربنیک دربدن جمع می شود و ما خواهیم مرد. ما می توانیم مقدار کمی گاز کربنیک را تحمل کنیم. این تنها یکی از مواد سمی است. بیلیون ها سلول در بدن وجود دارد که روزانه میلیاردها از آن ها می میردو به جای آن ها سلول های جدید جانشین می شود. این سلول های مرده به وسیله آنزیمی به نام Lysosomen که درون سلول های اندام های کوچک موجود هستند، تجزیه شده و به وسیله همین آنزیم است که سلول های مرده به اجزا و مواد ساده ترتجزیه شده ای تبدیل می شوند که بعدا باید دفع شوند.
این گونه فضولات را ما به نام آشغال یا اجرام یا بازماندگان موادهضم شده می شناسیم.( پس ماندگان متابولیستی)
قسمتی از این اجزا مانند: آهن، پروتئین و اسیدهای آمینه دوباره مورد استفاده بدن قرار گرفته و مجددا به مصرف بدن می رسند وجذب بدن می شوند! تقریبا 95% ازنیاز آهن بدن و70% از پروتئین مورد نیاز آن از همین مواد تامین می شود. همچنین نیازهای دیگر بدن نیز از همین طریق ( دوباره استفاده کردن از مواد قبلی) برآورده می شود. اجزای دیگری که دراثر تجزیه این سلول ها به وجود می آید، همان DNA ، RNA هستند که در سیستم ما به جا می مانند. وقتی این قبیل مواد دربدن روی هم جمع می شوند( همچنان که امروزه درباره بیشتر مردم مصداق دارد) بدن خود را در شرایطی قرار میدهیم که آن را مسمومیت می توان نامید.( Toxikose)
پر کردن بافت ها و دستگاه گردش خون با این مواد سمی که هم از درون تولید می شوند و هم از بیرون ما آن ها را به درون می ریزیم و عدم توانایی بدن در بیرون راندن این قبیل مواد سمی، بدن را در شرایطی قرار میدهد که مسموم شود و نتواند کارهای اصولی خود را انجام دهد. وقتی که بیشتراز گنجایش بدن، سم درونش بریزیم و مدام به آن صدمه بزنیم، وقتی که زیادکار کنیم و به استراحت و خواب کمتر اهمیت بدهیم، یا وقتی که دراثر اضطراب و دلهره انرژی بدن را هدر بدهیم و نیروی ذخیره خودرا اسراف کنیم تاجایی که بدن برای جایگزین کردن انرژی و ترمیم خود زمان در اختیار نداشته باشد، انسان دچار شک های احساسی می شودو خیلی زود انرژی او به پایان می رسد و زود احساس خستگی می کند.مانند خالی شدن یک باطری که طولی نخواهد کشید که دیگر شارژ هم نمی شود و نمی تواند خود را ترمیم کند.
هنگامی که تجمع سموم بیش از حد گنجایش بدن شود، بیماری وارد مرحله جدیدی می شود که ما آن را به عنوان مغشوش شدن بدن می شناسیم.
