یک گام به جلو

تغییر الگوهای خود نابودکننده هرروز در زندگی لازم می شود. وابستگی های فعال، تمایل به مرگ تدریجی است. هریک از ما به مجرد اینکه از احساس شادی و نشاط فاصله می گیریم، به این معنی است که زندگی در زمان حال را متوقف کرده ایم که در این صورت مشکلات ما به طرز نامعقولی بزرگ نمایی می کنند.

اگر سعی کنیم در گذشته زندگی کنیم، ممکن است با به یاد آوردن خاطرات دردناک و ناراحت کننده، دچار تشویش و ناراحتی شده و به خودمان صدمه بزنیم. زندگی در فردا به معنای تنگ کردن عرصه با ترس است. هیچ کس نمی تواند آینده نامعلوم را پیش بینی کند و عدم اطمینان، ناراحتی و نگرانی به همراه دارد زندگی وقتی غیر قابل تحمل می شود که تمرکز و توجه خودرا بر امروز از دست می دهیم.

هرگاه که متحمل رنجی می شویم تصور می کنیم، رنج کشیدن کار بیهوده ای است و یا اینطور به نظر می رسد. اگر در حالی که در رنج به سر می بریم، فردی از رشد معنوی صحبت کند به احتمال زیاد خشم خود را با حالت تنفر نشان می دهیم و در حالی که فکر می کنیم تا به حال با فردی بی احساس تر از او برخورد نکرده ایم دور می شویم. اما چه می شد اگر انسان ها احساس درد جسمی یا عاطفی نداشتند؟ دنیا ایده آل به نظر می رسید؟ نه واقعا!

اگر قادر به احساس درد جسمی نبودیم نمی دانستیم چه وقت با برهم زدن چشم مانع از ورود ذرات خارجی به چشم خود شویم؛ نمی دانستیم چه وقت از کار و فعالیت دست بکشیم حتی نمی دانستیم چه وقت در هنگام خواب بدن خود را جابجا کنیم. صرفا به خاطر کمبود یک سیستم هشدار طبیعی به خود آسیب می رسانیم.

همین مسئله درباره درد عاطفی نیز صادق است. اگردر رنج به سر نمی بردیم. از کجا می فهمیم که غیر قابل کنترل شده و زندگی را تحمل می کنیم؟ درست مانند درد جسمی، درد عاطفی نیز ما را مطلع می کند که چه وقت از انجام کارهای آسیب زننده دست بکشیم اما درد تنها عامل محرک نیست. وقتی شادمان هستیم، درد عاطفی زمینه ای را برای مقایسه فراهم می کند، بدون چشیدن طعم درد نمی توانیم به ارزش خوشی پی ببریم.

یک گام که به جلو حرکت کنیم در می یابیم به هر اندازه که قادر به احساس درد هستیم می توانیم شادمانی را نیز احساس کنیم و خالق آن باشیم.

اهداف دوره آموزشی یک گام به جلو

• شناسایی نقاط قوت و ضعف
• توانایی قابلیت تغییر زندگی و رشد معنوی
• گذر از رنج و درد و و رسیدن به آرامش
• رسیدن به جایگاه والا و پیدایش خویشتن خویش